Ενόψει του ανοίγματος των Λυκείων, μετά από όλους αυτούς τους μήνες αγωνίας, δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης, καθήμενη με δύο νέα παιδιά μαθητές Λυκείων (τον Τάσο και την Λυδία) σε παγκάκι έξω από Σχολείο, αρχίζει την εισαγωγή της συνέντευξης. Μετά από τα πρώτα εισαγωγικά της λόγια χτυπά το κινητό του Τάσου, ο οποίος έχει βάλει στο τηλέφωνο του ως ήχο κλήσης το Απολυτίκιο του Τιμίου Σταυρού: «Σώσον Κύριε τον λαό σου…». Με μεγάλη απορία και αμηχανία η δημοσιογράφος διακόπτει την ροή του λόγου της απευθυνόμενη προς τον Τάσο. Δημοσιογράφος: «Σώσον Κύριε τον λαό σου; Τι είναι αυτό; Κλείστο λίγο να μας πεις γιατί αυτό»;   Ο Τάσος που έχει ήδη σηκώσει το κινητό του λέγοντας στον συνομιλητή του ότι θα μιλήσουν αργότερα απαντά: «Πιστεύω ότι από αυτή την κατάσταση μόνο ο Θεός μπορεί να μας σώσει». Διακόπτει η δημοσιογράφος: «Γιατί το λές αυτό; Αφού θα υπάρξουν τόσες δικλείδες ασφαλείας για να ξαναγυρίσεις στο σχολείο. Μήπως σου ΄χει πέσει η ψυχολογία γιατί γυρνάς στο σχολείο; Δεν θέλεις να κάνεις μάθημα και βρίσκεις διάφορες δικαιολογίες»; Απαντά με παρρησία και θάρρος ο Τάσος, δίδοντας αληθινή ομολογία πίστεως. Τάσος: «Είναι λίγο επώδυνο ότι θα πάμε σχολείο. Οπότε πιστεύω ότι πιστεύοντας στον Θεό θα βρούμε διέξοδο». Διακόπτει, μάλλον γελώντας, η δημοσιογράφος τον Τάσο μη αφήνοντας τον να ολοκληρώσει την σκέψη του. Δημοσιογράφος: «Τάσο για να σοβαρευτούμε. Κατ΄ αρχήν να πούμε ότι είναι και η Λυδία μαζί μας, μαζί με τον Τάσο, (γυρνώντας το κεφάλι της προς το άλλο μέρος στο παγκάκι όπου καθόταν η Λυδία), και συνεχίζει: «Και αφού ξεκινήσαμε με αυτό το ευτράπελο…», συνεχίζοντας με ερωτοαπαντήσεις την συνέντευξη της με τον Τάσο και την Λυδία.

«Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία». (Ισοκράτης, 436-338π.χ.)